Matauri Bay, regio Northland Tapotupotu bay, regio Northland

Het is alweer een flinke tijd geleden dat we iets van ons hebben laten horen op dit platform, dus hoog tijd voor een update! Eerlijk is eerlijk: we zijn hier vooral druk bezig met (genieten van) het leven en hebben daardoor weinig tijd of energie om blogs, video’s en andere kanalen bij te houden. Toch blijft het leuk om af en toe wat met het thuisfront te delen en zo in één keer een grotere groep te bereiken. Waar zijn we nu Het makkelijkste is om te beginnen bij onze huidige locatie, want alles daarvoor is inmiddels een beetje weggezakt in ons geheugen. Momenteel verblijven we op een boerderij die gerund wordt door twee ontzettend lieve Nederlanders. Een week geleden begon mijn Nieuw-Zeelandse simkaart ineens kuren te vertonen, waardoor we een winkel van de provider moesten opzoeken. Zo kwamen we in Taupo terecht, een plek die ik nog goed herinnerde van mijn eerste reis naar Nieuw-Zeeland. In de winkel raakten we aan de praat met Emiel, een medewerker met Nederlandse roots. Toen het gesprek op ons visum en werk kwam, vertelde hij dat zijn ouders een boerderij hebben en regelmatig op zoek zijn naar extra hulp. Met onze toestemming gaf hij ons nummer door aan zijn ouders, en diezelfde dag nog nam boerin Aria contact met ons op. Omdat we in een busje leven, zijn we erg flexibel en kunnen we ons makkelijk aanpassen – zeker als het om werk gaat. Aangezien ons budget de afgelopen weken wat sneller slonk

We hebben een mini-van! Zoals je eerder kon lezen, zijn we druk bezig geweest met het zoeken van een van. Ik verwacht dat de meeste volgers van onze reis al wel op de hoogte waren van deze ontwikkeling, maar laat ik het toch nog even hier noemen: Wij zijn trots eigenaar van een zwarte Toyota Voxy die is omgebouwd tot campervan! Voor mij persoonlijk ook de eerste auto die officieel op mijn naam geregistreerd staat. Hoe vet?! Een ware droom die uitkomt: het van-leven beleven in Nieuw zeeland. Hoe gaat het nu? Wanneer je dagen veel uit rijden en avonturieren bestaat, blijft er weinig tijd over om een blog bij te houden. Instagram, dat gaat nog wel, maar een tekst schrijven over onze avonturen blijkt toch wat meer moeite te kosten. Vooral ook omdat mijn laptop ergens in de van verstopt ligt en ik er dus niet altijd even snel bij kan + we hebben niet altijd stroom om deze op te laden. Ook vliegt de tijd, maar voelt onze eerste week in Auckland tegelijkertijd als maanden geleden. We doen heel erg veel op een dag, zien een hoop, praten veel en hebben de tijd van ons leven. Het rijden bevalt me opvallend goed. Ik houd het lang en goed vol en beleef er veel plezier aan. De bochtige wegen bieden een leuke uitdaging. In combinatie met de prachtige natuur kan ik niet anders dan er van genieten. Heel af en toe kom ik in situaties terecht die wat minder

Zoals ik in mijn vorige bericht al aangaf, zijn we opzoek gegaan naar een nieuw verblijf in een buitenwijk van Auckland. Nadat we ’s nachts geweerschoten hoorden vlakbij ons hotel, vond ik het wel mooi geweest in het centrum en was ik blij dat we konden verplaatsen. In plaats van een hotel kozen we dit keer voor een B&B. Mik en ik vinden het namelijk leuk om ook de lokale bevolking te leren kennen en daarbij was dit ook nog eens de goedkoopste optie. De omgeving Bij aankomst (en eigenlijk al in de laatste bus hier naartoe) waren we direct enthousiast. Het is hier een stuk groener dan in de stad en ook de gekkies zijn we nog niet tegen gekomen. De BnB zit zo’n 8 minuten van de bushalte verwijderd en met OV zo’n anderhalf uur van het centrum verwijderd. Nu denk je misschien: wat een eind! Maar ik roep het al langer en Mik heeft het nu ook ervaren (en beaamd het): reizen en afstanden hier voelt zo anders dan in Nederland, dat is echt niet te vergelijken. Daarbij voelt elke busrit voor ons als een toeristisch uitstapje. De B&B Onze B&B is eigenlijk een kamer in het huis van Chrissy en Jim. Bij aankomst werden we gelijk warm ontvangen door Chrissy. Ze leven in een prachtig huis met een ‘deck’ en een tuin. In de tuin staat een huisje, dat ook verhuurt wordt als B&B. Dit huisje heeft alle voorzieningen en is daarom ook iets duurder. Verder

We zijn ondertussen alweer bijna een week weg. De tijd vliegt en tegelijkertijd gaat hij traag. Mik en ik zeggen bijna dagelijks tegen elkaar: is het pas zo laat? Het voelt alsof het al veel later is. Dat komt mede door de hoeveelheid activiteiten die we ondernemen op een dag en hoe vroeg we opstaan. Ik moet haast wel ziek zijn, want ik vind het heerlijk hier om vrijwillig om 6 uur mijn bed uit te komen en dingen te ondernemen. Eerste indruk van Auckland We zitten momenteel in Auckland. Een bijzondere stad met overdag een hoop te beleven en ’s avonds opvallend veel dakloze en drugs gekkies. Dat is eigenlijk het eerste wat opvalt. Verder zijn er ont-zet-tend veel tentjes die koffie, broodjes en gebak serveren en kost het ontzettend weinig. Het verbaasd ons dan ook hoe weinig geld we hier kwijt zijn in een week tijd. Door de hoeveelheid dakloze en verslaafde mensen voel ik me niet altijd even veilig hier. Dat is jammer. Het is dan ook een heel fijn idee dat ik hier niet in mijn eentje rond hoef te dwalen en ik Mik aan mijn zijde heb. Het soort eten Je wordt hier, naast de koffietentjes, overspoeld met Aziatische restaurants. Ook hier betaal je weinig maar de kwaliteit is fantastisch. Niet te vergelijken met wat we in Nederland kennen. Je betaald hier tussen de $10 à $20 per hoofdgerecht. Dat staat gelijk aan €5,50 a €11. Voor een broodje betaal je tussen de $7 –

Na lang wachten is het eindelijk zover. Terwijl familie en vrienden juist tegen deze dag opzagen, keek ik er stiekem enorm naar uit. De laatste dagen vond ik het wachten steeds vervelender; op een gegeven moment ben je er wel klaar voor, om eerlijk te zijn. Dat betekent natuurlijk niet dat ik de mensen thuis niet zal gaan missen. Een dubbel gevoel dus. Kleine waarschuwing: dit wordt een lange blog! Tip: je kunt de tekst in ChatGPT zetten en om een korte samenvatting vragen ;-). Het afscheid Zoals inmiddels traditie is geworden, bracht mijn beste vriendin Dirkje me naar Schiphol. Mik had de laatste weken bij zijn familie in Den Haag doorgebracht, dus ik zou hem op Schiphol ontmoeten. Door wat file kwamen we iets later aan, en onderweg naar de juiste hal kregen we een onverwachte melding van mijn moeder: er zat een vreemde man in Dirkje’s auto! Dirkje haastte zich terug naar de auto terwijl ik het beveiligingsteam inlichtte. Gelukkig was de inbreker snel betrapt, handelde de beveiliging efficiënt, en konden wij uiteindelijk weer verder met waar we voor kwamen: het afscheid. Dit keer werd ik door een grotere groep uitgezwaaid dan ooit. Naast mijn ouders, broer, schoonzus en Dirkje, waren ook Mik’s familie en twee goede vrienden van ons beide aanwezig. Het was een emotioneel en moeilijk moment, maar ook heel fijn om dit samen met Mik te kunnen delen en te weten dat ik deze keer niet alleen verder hoefde. De vlucht Dat de vlucht lang