Wanneer je een verre reis maakt, komt er altijd veel geregel en gedoe bij kijken, vooral als je langer dan 8 maanden Nederland verlaat en wilt werken in het land van bestemming. Hoewel het niet de eerste keer is dat ik een reis van meer dan 6 maanden maak of in het buitenland ga werken, voelt het deze keer toch anders dan alle voorgaande keren.
Ongeveer een half jaar geleden liep ik met Mik naar de trein en stelde ik vrij willekeurig voor om naar Nieuw-Zeeland te gaan. ‘Zeg Mik, even over reizen gesproken… zou jij een jaar met mij naar Nieuw-Zeeland willen?’ vroeg ik, compleet uit het niets. Zelf was ik het jaar ervoor al drie weken in Nieuw-Zeeland geweest tijdens mijn reis naar Australië. Daar kwam ik erachter dat je ook voor Nieuw-Zeeland een Working Holiday Visum (WHV) kunt aanvragen, net als voor Australië. In 2015 had ik zelf al een WHV voor Australië om daar als au pair te werken. Dat bleek, terugkijkend, het begin van mijn reisverslaving. Wat ik toen niet wist, was dat je dit ook in Nieuw-Zeeland kunt doen: een jaar lang reizen en werken. Toen ik dit ontdekte, vond ik het alleen niet aantrekkelijk om opnieuw zo’n lange reis in mijn eentje te maken. Op mijn 28e vond ik dat het wel eens tijd werd om me ergens te gaan settelen.
Maar het idee bleef al die tijd toch in mijn achterhoofd hangen, en toen ik in februari een relatie kreeg met Mik, kon ik het niet laten om erover te beginnen. Er zat namelijk enige tijdsdruk achter, aangezien dit visum maar tot je 30e kan worden aangevraagd—en laat ik nou net dit jaar 30 worden. Omdat ik wist hoeveel geregel erbij komt kijken, moest ik er wel vroeg in onze relatie over beginnen. Daarnaast leek het me de perfecte ‘relatietest’. Ik heb altijd gezegd dat een roadtrip de ideale date is, omdat je dan ontdekt of je met iemand je leven zou kunnen delen. Dus wat te denken van een reis naar de andere kant van de wereld? Mik zei binnen no-time: ‘Weet je wat, let’s go!’ Dit kwam overigens pas nadat hij had opgezocht welke spinnen hij in Nieuw-Zeeland zou kunnen tegenkomen.
Het eerste wat je moet doen, is een visum aanvragen. Zonder visum kom je namelijk niet ver. Het aanvraagproces bestaat uit het beantwoorden van veel vragen, maar in vergelijking met het WHV voor Australië viel dit gelukkig mee. Voor Australië moest ik bijvoorbeeld ook informatie over mijn ouders verstrekken, maar dat was deze keer niet nodig. Nadat we het visum binnen anderhalve week ontvingen, werd het tijd om naar vluchten te kijken. Langzaam begint het besef door te dringen dat we dit écht gaan doen. We hebben gekozen voor een vlucht met China Southern, waarbij we een overstap van 8 uur hebben, zoals het er nu voor staat. Dit is overigens een enkele reis; de terugvlucht hebben we nog niet geboekt.
Zoals ik al aangaf, is het vooral een gedoe wanneer je voor langer dan 8 maanden Nederland verlaat. Dit betekent namelijk dat je verplicht bent om je uit te schrijven bij de gemeente, met alle gevolgen van dien. Wanneer je niet langer ingeschreven staat bij de gemeente, komen ook al je verzekeringen te vervallen. Dus dat houdt in dat je al je verzekeringen moet nalopen en contact moet opnemen over de opzegtermijnen en dergelijke. Daarnaast moet je op zoek naar een alternatief, want je kunt niet onverzekerd naar Nieuw-Zeeland reizen. Ik kan je vertellen dat dit me enorm veel stress heeft opgeleverd. Uiteindelijk zijn we weer terechtgekomen bij de verzekering die ik voor mijn drie vorige reizen ook heb afgesloten: Special ISIS. Dit is een reisverzekering voor lange reizen, die ook de mogelijkheid biedt om medische kosten te dekken.
Daarnaast hebben we natuurlijk ook ons werk hier in Nederland opgezegd. We willen immers niet met één been in Nederland staan en met het andere in Nieuw-Zeeland. In mijn geval heb ik ook besloten om mijn bedrijf te beëindigen. Hoewel het mogelijk was om dit te behouden, leek het me een betere keuze om er voorlopig een punt achter te zetten. Zo hoef ik me geen zorgen te maken over boekhoudkundige zaken terwijl ik in het buitenland zit, en kan ik me volledig overgeven aan het backpackleven in Nieuw-Zeeland.
Buiten het regelen van verzekeringen en de vlucht, moesten we natuurlijk ook voor onze aankomst accommodatie regelen. We hebben voor de eerste week een hotel geboekt in Auckland. En daarna? Dat zien we wel. Wat betreft werk laten we het op ons afkomen. Bij de goedkeuring van ons visum ontvingen we een uitgebreide mail met informatie over het vinden van werk en dergelijke, dus we hebben er alle vertrouwen in dat het goed komt. Net als in Sydney wordt de huur in Nieuw-Zeeland per maand betaald. We hebben alvast gekeken op Flatmate Finders (een soort Kamernet) en kwamen er snel achter dat het weinig zin heeft om nu al iets te boeken. Je moet de plek immers bezichtigen om zeker te weten dat deze overeenkomt met de foto’s en de online beschrijving. We hebben al contact gehad met een paar huisbazen en een aantal goede tips gekregen.
Voor nu lijkt het erop dat het enige ‘gedoe’ dat ons nog rest, het inpakken is. Ik begin me steeds meer te verheugen op de reis en vind het een fijn idee dat ik er dit keer niet alleen voor sta. De stresskip in mij kan langzaam dingen loslaten en uitkijken naar wat ons te wachten staat. Zeker nu we het grootste deel van het geregel achter de rug hebben en we nog maar een maandje hoeven aftellen tot ons vertrek.
